Jest to najgroźniejsza choroba orzecha włoskiego. W Polsce występuje powszechnie i powoduje duże straty w plonach. Osłabia także drzewo poprzez przedwczesne opadanie liści i zmniejszenie ich powierzchni asymilacyjnej. Objawy. Patogen poraża liście, owoce i młode pędy. W miejscach jego rozwoju na liściach pojawiają się plamy.

Orzech włoski może być porażany przez choroby i atakowany przez szkodniki Orzech włoski może być porażany przez choroby i atakowany przez szkodniki. Poznaj najczęściej występujące choroby i szkodniki orzecha włoskiego. Zwalczanie chorób i szkodników orzecha włoskiego. Kluczem do bezproblemowej uprawy orzecha włoskiego (łac. Juglans regia) jest prawidłowa uprawa i spełnienie podstawowych wymagań rośliny. Czasem jednak nawet dobrze zadbane drzewo może ucierpieć z powodu chorób i występującymi na orzechu włoskim chorobami są: antraknoza, bakteryjna zgorzel oraz mączniak prawdziwy. Ze szkodników orzech włoski jest najczęściej atakowany przez mszyce i szpeciela pilśniowca orzechowego. Choroby orzecha włoskiego Antraknoza orzecha włoskiego – to najgroźniejsza choroba grzybowa orzecha włoskiego. Jej źródłem mogą być stare liście. Infekcja rośliny najczęściej następuje wilgotnej pogody. Objawy choroby są widoczne zarówno na liściach, pędach, jak i owocach. Na liściach (między nerwami) pojawiają się duże żółte plamy, które z czasem brunatnieją. Zainfekowany liść ostatecznie usycha. Na spodniej stronie blaszki liściowej można zobaczyć czarne zarodniki grzyba. Podobne objawy występują na owocach. Natomiast porażone pędy zamierają. Zwalczanie: opryski stosuje się przed kwitnieniem (po rozwinięciu pierwszych liści) i po kwitnieniu. W Polsce specjalistyczne preparaty na tę chorobę nie są zarejestrowane. Warto zastosować więc uniwersalny Miedzian. Bakteryjna zgorzel orzecha włoskiego – to choroba wywołana przez bakterie. Na liściach i owocach występują brunatne lub czarne plamy, a pędy zamierają. Oznaki są więc podobne jak w przypadku antraknozy, różnicą jest wielkość plam (przy zgorzeli są mniejsze) i oczywiście brak zarodników. Zwalczanie: podobnie jak przy antraknozie (Miedzian stosowany przed rozwojem liści). Mączniak prawdziwy – choroba grzybowa, która najczęściej występuje na młodych drzewkach orzecha włoskiego. Na roślinie (w szczególności na liściach) występuje charakterystyczny białawy, watowaty nalot. Wzrost drzewa ulega zahamowaniu. Zwalczanie: usuwanie porażonych części rośliny. Stosowanie preparatu Miedzian lub Dithane. Szkodniki orzecha włoskiego Mszyce – atakują w szczególności drzewa orzecha włoskiego osłabione np. przez mróz, chorobę, niewłaściwą uprawę. Owady mogą mieć różną barwę, zwykle ich wielkość nie przekracza 3–5 mm. Szkodniki opanowują całą roślinę, w szczególności blaszki i ogonki liściowe. Zaatakowane liście żółkną, skręcają się i opadają. Zwalczanie: stosowanie standardowych preparatów zwalczających mszyce, np. Pirimor, Karate Zeon, Afik lub gnojówek ekologicznych, np. z pokrzywy, czosnku. Szpeciel pilśniowiec orzechowy – to roztocz, który wysysa sok z liści (podobnie jak mszyce). Zimuje w pąkach. Objawy zaatakowania przez szpeciela są podobne jak obawy żerowania mszyc: zwijanie, żółknięcie i opadanie liści. Zwalczanie: stosowanie ogólnych preparatów na roztocza (np. Magus). Autor: Orzech włoski może być porażany przez choroby i atakowany przez szkodniki

Last updated wrz 5, 2020 15 761 Z orzechami warto się zaprzyjaźnić. Nie tylko dlatego, że są zdrowe i pomagają w pracy szarym komórkom, ale okazuje się, że świetne właściwości mają także liście orzecha włoskiego. Te niepozorne rośliny zawierają w sobie mnóstwo witamin, olejków eterycznych, karotenoidów, flawonoidów czy glikozydów. Należy pamiętać, że liście orzecha włoskiego mają również działanie antybakteryjne. Dzięki temu przyspieszą gojenie się ran, a także będą działać przeciwzapalnie czy ściągająco. Liście te najlepiej jest zbierać na końcu maja oraz w czerwcu. Wtedy są idealnie rozwinięte. Trzeba jednak zaznaczyć, że nie nadają się liście z objawami chorób czy też plamami. Należy wybierać wyłącznie zdrowe liście. Tak zerwane rośliny trzeba najpierw dokładnie wysuszyć. Po wysuszeniu wybieramy tylko te liście, których kolor nie zmienił się i dalej jest zielony. Rdzawe liście trzeba wyrzucić. Ususzone liście koniecznie należy schować do szczelnego pojemnika, do którego nie przedostaje się wilgoć. Z tak ususzonych liści dobrze jest zrobić napar. Jedna łyżka liści orzecha wystarczy do sporządzenia 250 ml gotowego naparu. Liście należy zalać wrzątkiem i poczekać godzinę. Dopiero po upływie tego czasu nasz napar jest gotowy. Taki napój należy pić trzy razy dziennie przed jedzeniem, ale nie więcej niż jedną trzecią szklanki – jednorazowo. Tak sporządzony płyn zadziałała leczniczo w sprawdzi się również zewnętrznie – jako lek na liszaj czy zmagań z przewodem pokarmowym – mowa tu o biegunkach i stanach zapalnych. Liście orzecha będą też dobrym rozwiązaniem na choroby skóry. Pół kilograma zmielonych liści należy gotować w 1,2 litra wody przez około pół godziny. Tak przygotowany napar rozcieńczamy w stosunku 1:1 z ciepłą wodą i dodajemy do kąpieli.

Orzech włoski – Juglans regia L Orzech włoski jest to pięknym drzewem z rodziny Orzechowatych. Rośnie w stanie dzikim w Azji, poczynając od Turcji, przez Iran, Indie, do Półwyspu Indochińskiego i Japonii. Od kilku wieków orzech jest uprawiany w Europie, także w Polsce, jako drzewo owocowe. Do naszego kraju sprowadziła go z Włoch królowa Bona, stąd jego nazwa ? włoski. Orzech włoski dorasta do 25 m wysokości. Posiada prosty pień, pokryty jasnoszarą korą, podłużnie spękaną. Gałęzie koloru szarooliwkowego, a młode pędy są zielonobrunatne. Liście nieparzystopierzaste, złożone z 5 – 9 listków. Listki podłużnie jajowate lub eliptyczne, zaostrzone, całobrzegie, połyskujące, długości 6 – 12 cm. Kwiaty męskie zebrane w zielonawe kotki, a kwiaty żeńskie w kłębiki. Orzech zakwita w kwietniu lub maju. Owocem orzecha jest duży pestkowiec o średnicy do 6 cm, z zewnętrznązieloną, mięsistą naowocnią, pękającą po dojrzeniu i odsłaniającą twardą, niemal kulistą pestkę, nazwaną orzechem włoskim. Znanych jest wiele odmian uprawnych orzecha włoskiego. Drzewo to zaczyna owocować dopiero po ośmiu latach od zasadzenia, ale później owocuje nawet 60 lat. Najlepszym podłożem dla orzecha jest stanowisko suche, nie lubi wilgoci. Na cele lecznicze obcina się w końcu czerwca całe odpowiednio wykształcone liście, obrywa pojedyncze listki, suszy w przewiewnym i zacienionym miejscu. Otrzymujemy surowiec liście orzecha włoskiego – Folium Juglandis. Mają one barwę zieloną i tracą niezbyt przyjemny zapach wydzielany przy potarciu powierzchni świeżych liści. W końcu lipca zbiera się również niedojrzałe jeszcze, zielone owoce orzecha włoskiego – Fructus Juglandis recens. Można też zbierać owoce dojrzewające, z których obiera się mięsistą naowocnię – Pericarpium Juglandis, i wykorzystuje w stanie świeżym lub po wysuszeniu (surowiec przybiera wówczas barwę niemal czarną). Wymienione surowce mają smak bardzo gorzki i zapach słabo aromatyczny. Z dojrzałych owoców po rozbiciu twardej skorupy otrzymuje się jądra nasienne o dużej wartości dietetycznej. W wysuszonych liściach orzecha włoskiego wyodrębniono do 10% garbników ciągowych, związki naftochinonowe, jak hydrojuglon i ślady juglonu (w świeżych liściach proporcje są odwrotne), flawonoidy – pochodne kwercetyny i kemferolu, leukoantocyjany, kwasy organiczne, do 30 mg% karotenoidów, ślady olejku eterycznego ( pinen, limonen i cyneol), trójterpeny, witaminy i sole mineralne. Naowocnia posiada te same związki, co liście, ale w innych proporcjach, zwłaszcza witaminy C do 1,5% w świeżym surowcu, a także więcej garbników. Jądra nasienne, czyli jadalna część orzechów, zawierają 51 – 69% tłuszczu, zaliczanego do olejów schnących, 20 – 27% związków białkowych i do 12% węglowodanów, ponadto fitosterole, do 3% fityny, szereg witamin i sole mineralne. Liście i owocnia orzecha włoskiego posiadają spory zakres działania leczniczego. Wykazują silne właściwości bakteriobójcze w stosunku do wielu bakterii, przede wszystkim gronkowców, paciorkowców, pałeczek czerwonki bakteryjnej i duru brzusznego oraz ich mutantów antybiotykoopornych. Przez obecność garbników oraz juglonu działają także ściągająco na błony śluzowe jamy ustnej oraz przewodu pokarmowego i na uszkodzoną skórę, zmniejszają ich przepuszczalność dla wody i płynu surowiczego, powstrzymują krwawienia z uszkodzonych naczyń włosowatych i zmniejszają stany zapalne. Mają również własności przeciwgrzybiczne. Wyciągi z orzecha włoskiego stosowane doustnie obniżają poziom cukru we krwi, hamują wydzielanie mleka u kobiet w okresie laktacji, a także unieczynniają szkodliwe związki, które tworzą się w wyniku choroby lub w okresie ją poprzedzającym i ułatwiają usuwanie ich z organizmu. Jest to działanie odtruwające, nazywane w lecznictwie ludowym „czyszczącym krew”. Po podaniu zewnętrznym wyciągów z orzecha włoskiego zauważono silne działanie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne, słabsze przeciwgrzybicze oraz w ograniczonym zakresie przeciwrakowe w początkach nowotworowych zmian skórnych. Łuskane nasiona stanowią wartościowy wysokokaloryczny środek odżywczy i dietetyczny, posiadający nienasycone kwasy tłuszczowe, przyczyniający się do ogólnego wzmocnienia organizmu. Przetwory z liści i naowocni orzecha włoskiego w zalecanych dawkach leczniczych nie wywołują objawów szkodliwych dla zdrowia. W dawkach wyższych mogą powodować nudności i zaparcia. Wyciągi z liści lub naowocni orzecha włoskiego podaje się doustnie w stanach nieżytowych układu pokarmowego, w biegunce na tle bakteryjnym, bolesnych wzdęciach spowodowanych błędami w żywieniu, mniejszych zatruciach pokarmowych, owrzodzeniu jelita grubego, krwawieniach w przewodzie pokarmowym, a nawet wspomagająco w czerwonce i durze brzusznym. Razem z innymi ziołami podaje się w stanach przedcukrzycowych i w początkach cukrzycy oraz pomocniczo w niektórych schorzeniach układu limfatycznego na tle gruźliczym i nowotworowym, jak też w zwiększonej laktacji u kobiet. Stosuje się także w wielu chorobach skórnych, w których wskazane jest stosowanie omawianych surowców samodzielnie lub w kompozycjach, zarówno doustnie, jak i zewnętrznie, przede wszystkim w egzemach, trądziku, liszajach, żylakach odbytu i podudzi, zapaleniu sromu i pochwy, potliwości nóg i zapaleniu jamy ustnej. Używa się też do celów kosmetycznych w podrażnieniu skóry, zaczerwienieniu, świądzie, opryszczce, zapaleniu ropnym i innych. Przetwory z orzecha włoskiego Napar z liścia orzecha włoskiego. Dwie łyżeczki rozdrobnionych liści zalać dwoma szklankami ciepłej wody, przykryć, postawić na bardzo małym ogniu i ogrzać do wrzenia, ale nie gotować. Odstawić na 5 min i przecedzić. Pić po pół szklanki 3 – 4 razy dziennie przed jedzeniem w dolegliwościach żołądkowo – jelitowych oraz innych wymienionych wyżej. Do użytku zewnętrznego zrobić napar w podany wyżej sposób, biorąc łyżki liści orzecha włoskiego i pół łyżki kwiatów rumianku lub kwiatów krwawnika na dwie szklanki wody. Używać do okładów, obmywań, płukanek, irygacji, nasiadówek i kąpieli pełnej lub częściowej, np. nóg. Likier orzechowy. Posiekać drobno 5 sztuk świeżych, niedojrzałych, zielonych orzechów, zalać litra wódki i macerować w zamkniętym słoju 6 tygodni, co jakiś czas wstrząsając, po czym przecedzić. Osobno rozpuścić 200 g cukru w 500 ml wody, zagotować, ostudzić, zmieszać z wyciągiem z orzechów i pozostawić na dwa tygodnie. Pić po – 1 łyżce 1 – 3 razy dziennie między posiłkami w dolegliwościach żołądkowych. Wino orzechowe. Do butelki czerwonego wina gronowego dodać 50 g posiekanych liści, macerować przez 10 dni, po czym przecedzić. Dodać 50 – 150 g cukru, zależnie od smaku, i odstawić na 3 dni. Pić po małym kieliszku 2 – 3 razy dziennie. Wino ma pełny zakres działania liści. Dla chorych na cukrzycę nie słodzić wina cukrem. Zioła przeciwcukrzycowe. Mieszamy po 50 g liści orzecha włoskiego i liści borówki czernicy oraz po 25 g ziela serdecznika i liści pokrzywy. Zalać łyżki ziół dwoma szklankami wrzącej wody i postawić na parze pod przykryciem na 20 min. Odstawić na 5 min i przecedzić. Wypić w 2 – 3 porcjach w ciągu dnia między posiłkami. Zioła w dermatopatiach. Mieszamy po 50 g liści orzecha włoskiego, ziela fiołka trójbarwnego i kwiatów jasnoty białej oraz po 25 g korzeni pokrzywy, korzeni łopianu, kłączy perzu i kwiatów rumianku lub kwiatów krwawnika. Zalać dwie łyżki ziół szklankami ciepłej wody i odstawić na 1 – 2 godz. do napęcznienia. Ogrzać do wrzenia, odstawić i po chwili przecedzić. Pić 1/2 – 2/3 szklanki kilka razy dziennie między posiłkami. Te same zioła można bardzo drobno sproszkować i przyjmować po pól łyżeczki w 1/2 szklanki wody 3 – 4 razy dziennie. Można też proszek zmieszać z taką samą ilością miodu lub dżemu i przyjmować po 1 łyżeczce kilka razy dziennie. Zioła działają odtruwające i są skuteczne w niektórych dolegliwościach skórnych, głównie u młodzieży. Zioła w paradontopatii. Mieszamy po 50 g liści orzecha włoskiego i liści mięty pieprzowej oraz po 25 g ziela tymianku lub macierzanki, ziela skrzypu, kwiatów nagietka i liści szałwi. Zalać jedną łyżeczkę ziół połową szklanki ciepłej wody i postawić na parze pod przykryciem na pół godziny. Odstawić na kilka minut i przecedzić. Dodać kilka kropli Propolanu. Część płynu użyć do płukania dziąseł, utrzymując go kilka minut w ustach. Drugą część użyć do okładów. Zwitki waty moczyć w naparze, przykładać na chore dziąsła na 5 – 10 min kilka razy dziennie. Źródło: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie ? Aleksander Ożarowski i Wacław Jaroniewski Zielska, zioła i ziółka – Marta Leśnicka Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google poprzez poniższe frazy kluczowe:yhs-ddc_bdnapar z orzecha włoskiegoorzech włoski leczenienapar z liści orzecha włoskiegoliście orzecha włoskiego aptekaowoce orzechaOrzech Wloski wyciągnalewka z orzecha włoskiego dawkowanieherbata z lisci orzechaorzech wloski medycyna naturalna

Nasz klimat sprawia, że w Polsce możemy uprawiać tylko orzechy laskowe i włoskie. Nie wszyscy jednak wiedzą, że i leszczyna, i orzech włoski mają swoje szlachetne odmiany, które warto sadzić, gdy chcemy mieć naprawdę smaczne i obfite z 10Orzech włoski odmiana 'Buccaneer'Fot. Wikimedia Commons Leszczyna pospolita, to nasz krajowy krzew, rosnący w lasach liściastych i mieszanych. Zazwyczaj dorasta do 3-5 m. Jej owoce - orzechy laskowe - dojrzewają (zależnie od odmiany) już w drugiej połowie lata bądź wczesną jesienią. Wtedy to brązowieją i spadają z na ziemię. Orzech włoski nie jest naszym rodzimym gatunkiem, ale rośnie prawie w każdym tradycyjnym polskim ogrodzie, bo daje cień i pyszne orzechy, które sypią się z drzew we wrześniu i na działkę i do ogrodu Krzew ten może rosnąć w półcieniu, ale obficiej owocuje, gdy posadzimy go w pełnym słońcu. Lubi gleby dość żyzne, umiarkowanie wilgotne, zasobne w próchnicę i wapń. Młode krzewy najlepiej sadzić jesienią. Większość odmian uprawnych jest obcopylna, to znaczy, aby powstały na nich orzechy, to w okresie kwitnienia na kwiaty żeńskie musi spaść pyłek (roznoszony przez wiatr) z innej odmiany. Samopylnych odmian jest zaledwie kilka: 'Cosford', 'Pasiasty', 'Daviana','Apolda'. W ich przypadku, aby obrodziły orzechy, pyłek nie musi pochodzić z innej odmiany. Z jednego krzewu można zebrać średnio 2-4 kg orzechów, a w przypadku bardziej plennych odmian: 5-6 kg. Zalecane odmiany amatorskie: 'Cosford' - rośnie dość silnie, zaczyna owocować w młodym wieku. Jej orzechy są duże, podłużnego kształtu, smaczne. Dojrzewają w II połowie września. Odmiana ta jest dobrym zapylaczem dla innych. Rzadko choruje. 'Syrena' - to krzew zarówno owocowy, jak i ozdobny, bowiem jego wiosenne kotki, młode liście i okrywy nasienne są czerwone. Rośnie dość silnie. Świeżo posadzone krzewy wkrótce zaczynają owocować i to bardzo obficie. Orzechy mają wydłużony kształt, średnią wielkość i dojrzewają w II połowie września. Odmiana ta nie jest wrażliwa na choroby. 'Warszawski Czerwony' rośnie średnio silnie. Także szybko po posadzeniu jest zdolny do wydawania owoców. Poza tym pełni funkcje ozdobną w ogrodzie ze względu na czerwone zabarwienie młodych liści, kotków i okryw nasiennych. Orzechy spadają wraz z tymi łupinami i trzeba je z nich wydłubywać. Odmiana ta jest plenna, mało podatna na choroby. 'Olbrzymi z Halle' (występuje też pod nazwą 'Halle') - rośnie silnie, zaczyna owocować w młodym wieku, jest plenna. Jej orzechy dojrzewają pod koniec września. Odmian ta czasem jest zakażana przez choroby, natomiast raczej unika jej słonkowiec orzechowiec - groźny szkodnik włoskie - odmiany najlepsze na działkę i do ogrodu Wiele osób ma w ogrodzie orzech włoski - po prostu zwykłą siewkę, ktora rodzi owoce nie wiadomo jakiej jakości. Sama mam dwa takie stare drzewa i z obu sypią się orzechy w grubych skorupach, z małym jądrem. Dlatego tak ważne jest, by przy zakupie drzewka zwrócić uwage na odmianę. W naszym klimacie dobrze sprawdzają się odmiany wyhodowane w Polsce lub dobrze tu zaaklimatyzowane i odznaczające się następujacymi cechami: - szybko po posadzeniu (1-2 lata) zaczynają owocować, - dają co roku obfite plony, - wydają duże orzechy o cienkiej, ale mocnej skorupie, - późno kwitną (ich kwiaty są wtedy mniej narażone na przymrozki), - są odporne na mrozy i rzadko chorują. W doborze odmian dla naszego kraju znajdują się następujace odmiany (wszystkie o wyżej wymienionych cechach): 'Albi' rodzi orzechy o wydłużonym kształcie, dojrzewające w II połowie września. Do ich zawiązania wymaga zapylacza, który kwitnie trochę później. Jej dużą zaleta jest odporność na antraknozę. Nie jest w pełni odporna na mróz. 'Dodo' - rośnie silnie. Wymaga pózniej kwitnacego zapylacza. Owoce mają średnią wielkość, jajowaty kształt, wyrażny "szef", dojrzewają w II połowie września. Odmiana jest odporna na antraknozę i w dużym stopniu na mróz. 'Leopold' - rośnie powoli i niezbyt wysoko. Owoce średniej wielkości, dojrzewają pod kobniec września. Odmiana dość odporna na choroby i mróz. 'Resovia' - odznacza się średnio silnym wzrostem, wiosną kwiaty męskei i żeńskie zrozwijaja się jednocześnie (nie wymaga zapylacza). Owoce są średniej wielkości i duże, dojrzewają we wrześniu. Odmiana odporna na mróz i antraknozę. 'Sajfendorski' - rośnie silnie. Rodzi barzdo duże orzechy, które dojrzewają w październiku. 'Silesia' - rośnie silnie. Odmiana ta wymaga wcześniej kwitnącego zapylacza, bo kwiaty żeńskie rozwijają się wcześniej o męskich. 'Targo' - drzewa nie osiągają dużych rozmiarów, nadają się więc do małych ogrodów. Kwiaty żeńskie rozwijają się o parę dni późnieej od męskich, potrzebny jest więc zapyalcz, kwitnący równocześnie. Odmian odporna na mróz, ale raczej wrażliwa na antraknozę.

liście orzecha włoskiego na motylicę